Przechodząc do wrażeń z odsłuchu, bardzo ważną rzeczą jest, abyśmy cierpliwie poczekali aż wzmacniacz pokaże, co potrafi. Po pierwszym uruchomieniu dźwięk jest płaski, bezbarwny, w nomenklaturze malarskiej można by powiedzieć, że barwy wyblakły od długiego wystawienia obrazu na bezpośrednie promienie słoneczne. Ale że nie mamy do czynienia z obrazem, a prawdziwym hybrydowym wzmacniaczem, z dnia na dzień sytuacja ulegała zmianie. Pier Audio MS-680 SE Anniversary gościł w naszym systemie 2 tygodnie, co przełożyło się na ok. 70 godzin grania. Opinia, którą wyrażę poniżej, będzie oparta o ostatnie godziny i repertuar, który powtórnie odsłuchałem (po raz pierwszy tuż po wyjęciu wzmacniacza z pudełka).  

Odsłuch rozpocząłem od utworu „Is It a Crime” Sade. To, co zwraca od razu uwagę, to bardzo precyzyjne rozlokowanie źródeł pozornych, muzycy i ich instrumenty są zlokalizowane w przestrzeni dokładnie tam, gdzie być powinni albo raczej, gdzie w trakcie realizacji zostali umieszczeni. Mikro i makrodynamika jest na bardzo dobrym poziomie (w tym zakresie cenowym). Wsłuchując się w utwór, łatwo wychwycić wszystkie niuanse, delikatne wybrzmiewania, a w części dynamicznej utworu mamy do czynienia z uporządkowaniem, poczuciem, że wszystko jest na swoim miejscu, bez podkreślania żadnego z zakresów. Kolejnym utworem, który prezentował możliwości wzmacniacza Pier Audio, był „Can’t find my way” Phila Collinsa. Zaprezentowany dźwięk od pierwszych nut przykuł moją uwagę. Prosta linia melodyczna, bardzo wyraźnie zarysowany dolny zakres pasma, a na jego tle wokal Phila Collinsa obecny tak, jakby stał tuż przede mną. Pierwszy plan delikatnie wyeksponowany, stąd zapewne wrażenie bliskości wokalisty. Wzmacniacz zagrał naturalnie, sprawiając dużą przyjemność z odsłuchu. To, co bardzo ważne wzmacniacz nie stara się być za wszelką cenę bezwzględnie przeźroczysty, raczej proponuje nam pewne zaokrąglenie co sprawia, że nawet ze starszych (niekoniecznie dobrze zrealizowanych) płyt dźwięk nie będzie natarczywy i może sprawić, że spojrzymy (usłyszymy) na te płyty z innej perspektywy. Przykładem, który chciałbym tutaj przytoczyć, jest utwór „Moby Dick” Led Zeppelin. Początek utworu to wariacja gitarowa, której towarzyszy perkusja, która po chwili zaczyna swoje solo. Utwór ten bywa trudny w odtwarzaniu przy wzmacniaczach, które za wszelką cenę chcą pokazać dokładnie to, co zarejestrowano i nie ma w tym nic złego. Chcę przez to powiedzieć, że opisywany wzmacniacza być może nie jest idealnie przeźroczysty, ale za to pozwala na bardzo długie i przyjemne słuchanie oraz prawdopodobnie nie sprawi, że jakaś część Waszej kolekcji płyt (tych gorzej zrealizowanych) wyląduje w koszu lub na dłuższy czas o niej zapomnicie. Na koniec odsłuchu w odtwarzaczu wylądował utwór „Eulogy” zespołu Tool. Utwór rozpoczyna się bardzo delikatnie, wszystko nabiera w spokojny sposób tempa, by po ok. minucie uderzyć mocniej. W tym utworze wiele się dzieje na różnych planach, tempo raz wolniejsze, raz szybsze. Wzmacniacz w moim odczuciu bardzo dobrze poradził sobie z tym utworem, bas był dobrze różnicowany, nic się tu nie zlewało, nie nachodziło na siebie, pomimo skomplikowanego dźwiękowo utworu. Śmiało mogę napisać, że z powyższym utworem wiele wzmacniaczy na podobnym poziomie cenowym nie poradziło sobie tak dobrze. 

W temacie niskich tonów należy pamiętać o najważniejszym - kwestii realizacji samego nagrania. Wzmacniacz w tej cenie nie jest absolutem i nie oczekujmy od niego, by w każdym zakresie potrafił oddać wszystko w sposób bardzo rozbudowany, różnorodny. To jeszcze nie ten pułap, ale już bardzo blisko. Przy dobrze zrealizowanych płytach możemy spodziewać się sporo informacji z zakresu niskich tonów i do tego w miarę różnorodnych. Jak na ten przedział cenowy należy uznać, że w testach MS-680 SE Anniversary wypadł co do tego zakresu tonów pozytywnie. Czy mogło być lepiej? Zawsze może być lepiej, ale wtedy nie możemy mówić (czy w tym przypadku pisać) o wzmacniaczu za niespełna 9 tyś złotych.